Dwarsligger.

Ik ben geen makkelijk mens hoewel redelijk veel mensen denken van wel.

Neem nou vandaag. 

Bevolkingsonderzoek.

Op de fiets naar Enschede, over het pad dat ik ook dikwijls fietste toen ik nog uitvoerend vrijeschooljuf was.

Nou ja, eerlijk is eerlijk, toen fietste ik niet dikwijls maar bijna nooit - ik heb jarenlang ernstige bloedarmoede gehad en was vaak al doodmoe als ik mijn tassen in de auto had gezet, maar dat terzijde.

Ik had er een half uur voor uitgetrokken om netjes op tijd aanwezig te zijn. 

Netjes op tijd is voor mij tenminste 5 minuten te vroeg.

Ik heb namelijk tijd nodig om aan te komen.

Omdat ik nu door veel minder dingen gehinderd word, was ik al binnen een kwartier op de plek waar ik moest zijn.

Op mijn omafiets, dus uitsluitend aangedreven door mijn eigen benen.

Ik schrijf dit niet ter eer en meerdere glorie van mijzelf, maar omdat het mij ook nog dagelijks verrast. De lange jaren van binnengeslopen vermoeidheid hebben mijn gevoel voor eigen vitaliteit volledig van de sokken geblazen.

Ik moest dus wachten en dook in een kerstnummer van Home en Garden uit 2015 omdat het enige alternatief een hele stapel Linda's was. En, met alle respect, ik ben geen fan van Linda.

 HenG was verrassend leuk. Veel natuurlijke kerstkransen en andere versierselen. 

Ik dacht er nog even over of ik 'm mee zou pikken maar het innerlijke stemmetje dat mij op het rechte pad houdt, sprak mij vermanend toe. Wat maar goed was ook, want even later viel mijn oog op een kaartje waarop stond dat er cameratoezicht was en je zult maar op zoiets onnozels 'betrapt' worden....

Na verloop van tijd werd ik geroepen en mocht mij met allerlei instructies gewapend uitkleden:

geen oorbellen, bril af, bovenkleding verwijderen.

Ik had er geen zin in. In dit onderzoek.

Al spoedig bleek dat mijn gevoel terecht was.

Hoewel de apparatuur is verbeterd en terplekke kan worden ingesteld, is er toch uitgegaan van een gemiddelde.

Dat gemiddelde is net zoiets als de gemiddelde voorraad van een BH-winkel.

De grote cupmaten zijn er snel uit, wat over blijft is een hele lading BH's die de gemiddelde vrouw niet passen.

In het geval van dit onderzoek begint het al met de blik van de onderzoekster.

Tegenzin.

Ik dacht nog even dat het mijn persoonlijke projectie was: wie tegenzin verwacht, zal tegenzin oogsten.

U heeft veel moedervlekken, sprak ze op strenge toon. Dat kan vertekeningen geven op de foto.

Meteen daarna begon ze 'wat minder zachtaardig' te sjorren en te duwen.

En beschuldigend te zeggen: U moet ontspannen, u bent niet ontspannen.

Daar had ze overigens wel gelijk in.

Ook bleek dat de combinatie van grote borsten, twee naar binnenstaande ribben (omgekeerde boogjes dus) en een dikke buik niet voor verbetering van haar humeur zorgden.

Eerst voelde ik me schuldig, maar bedacht toen dat ik me had voorgenomen tevreden te zijn met mezelf en me niemand meer tot last te voelen. Je bouwt wat ballast op in je leven!

Vervolgens voelde ik me boos worden, maar bedacht toen dat ik me had voorgenomen het eerst met mededogen te proberen. 

En ach,laten we eerlijk zijn, het zal je werk maar zijn om de hele dag aan vrouwenborsten te moeten sjorren, te zeggen dat buiken moeten worden ingehouden en dan ook nog met moedervlekken en verkeerde ribben te maken krijgen... En dat is dan nog maar het eerste onderzoek van een dag die nog voor je ligt...

Ik werd weer losgelaten, kleedde mij aan, stopte de oorbellen in mijn tas, moest nog even wachten en mocht toen gaan.

Binnen een uur na vertrek was ik weer thuis!